I, the People

February 5, 2022March 11, 2022

I, the People

When I was still a full-time academic, I wrote an article titled “Populists in Power,” which was published in the Journal of Democracy in April 2019. At around the same time, my book entitled Populism and Liberal Democracy: A Comparative and Theoretical Analysis also came out by Oxford UP. In both works, I painstakingly analyzed in comparative perspective the most important cases of populist parties/leaders that have enjoyed power in their respective countries. Those countries are, in order of chronological appearance of the populist forces, Argentina, Italy, Venezuela, Hungary, Greece, and the United States. Based on that academic analysis, and aided by a fantastic cartoonist, I decided to condense everything in a very short comic story, combining fictional and real characters. As you will notice (but also see References below), most of the dialogues are direct quotations from speeches or other public utterances by well-known populist leaders. If you enjoyed this blog, you may also want to browse through this slide show.

February 5, 2022February 6, 2022

What happens when populism wins power?

Many people think that, when in power, populism is a “corrective” to democracy. This view is theoretically naive at best and empirically fictitious at worst. Just look at the most important real-life cases of ruling populism and you have a most clear answer to this blog’s title question: When populists win power, liberal democracies turn into illiberal ones; some even turn into real autocracies. Here below are six cartoons depicting, in chronological and historical order, the important cases of populist rule in Argentina, Italy, Venezuela, Hungary, Greece, and the United States under Donald Trump. All six cases have been analyzed and explained in separate chapters in my book Populism and Liberal Democracy: A Comparative and Theoretical Analysis (OUP, 2019). As of the cartoons below, these are part of a little comic story I wrote in collaboration with cartoonist Alecos Papadatos, which you can find—and probably enjoy—here and, as a slide show, here.

December 26, 2021January 30, 2022

Γιορτινό!

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής, 25 Δεκεμβρίου 2021.

Η οικογένειά μας είναι μία από τις πολλές με παιδιά που ζουν και σπουδάζουν στο εξωτερικό. Εκτός από το καλοκαίρι, οι χριστουγεννιάτικες γιορτές είναι η μοναδική και καλύτερη ευκαιρία μας για να βρεθούμε και να περάσουμε λίγες μέρες όλοι μαζί. Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιότερα. Τότε αφήναμε γλυκά για τον Άγιο Βασίλη που θα έφερνε τα δώρα και τα παιδιά κοιμόντουσαν κάτω από το δέντρο για να τον συναντήσουν. Τώρα τρέχουμε την τελευταία στιγμή για να στολίσουμε το δέντρο και να αγοράσουμε τα δώρα που θέλουμε να ανταλλάξουμε μεταξύ μας, προσπαθούμε να πιάσουμε κάτι από την γιορτινή ατμόσφαιρα της πόλης που κι αυτή πασχίζει στον καιρό της πανδημίας, και, αναπόφευκτα, κουβεντιάζουμε περισσότερο για εμβολιασμούς και ράπιντ τεστ παρά για μελομακάρονα και ταξίδια. Αλλά, όπως πάντα, επίσης μιλάμε πολύ για τις ζωές μας, για το πέρασμα του χρόνου και για τις διαφορετικές εμπειρίες του καθένα μας, για όσα πέρασαν και για εκείνα που είναι να έρθουν.

October 31, 2021November 1, 2021

Οι αναπάντεχα ριψοκίνδυνες εκλογές του ΚΙΝΑΛ

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής 31 Οκτωβρίου 2021

Στο προηγούμενο άρθρο μου σ’ αυτήν τη στήλη έγραφα ότι η ιστορική διαίρεση Αριστεράς-Δεξιάς, η οποία καθόρισε τον εγχώριο πολιτικό ανταγωνισμό από την δεκαετία του ΄40 και εφεξής, έχει πλέον χάσει την ισχύ της και σταδιακά αντικαθίσταται από μια νέα διαίρεση ανάμεσα σε φιλελεύθερες και μη φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. (Ειρήσθω εν παρόδω ότι η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα όπου συμβαίνει ένας τέτοιος μετασχηματισμός. Η Γαλλία και η Ιταλία, ας πούμε, αποτελούν ακόμη τυπικότερα παράδειγμα.) Εάν λοιπόν ο παραπάνω ισχυρισμός είναι σωστός, υπάρχουν δύο σημεία που αξίζει να προσεχθούν ιδιαίτερα. Το πρώτο είναι ότι κάθε ένα από τα νέα πολιτικά στρατόπεδα εμπεριέχει και δεξιά και αριστερά κόμματα, τα οποία μάλιστα ενίοτε συνεργάζονται μεταξύ τους. Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι, καθώς η παλιά και η νέα διαίρεση τέμνονται, οι ψηφοφόροι βρίσκονται αντιμέτωποι με το εξής δίλημμα: Να ψηφίσουν με βάση τις παλαιές ιδεολογικές τους ταυτότητες (οπότε ο εκλογικός αγώνας διεξάγεται επάνω στον άξονα δεξιά-αριστερά) ή με βάση νέες πολιτικές και κοινωνικές ταυτίσεις (στην οποία περίπτωση αναμετρούνται οι μετριοπαθείς φιλελεύθεροι φιλοευρωπαϊστές έναντι μη φιλελεύθερων ευρωσκεπτικιστών); Τέλος, θεωρώντας ότι ο τρόπος με τον οποίο οι ψηφοφόροι πρόκειται να αντιμετωπίσουν το παραπάνω δίλημμα είναι το κλειδί για να ανοίξουμε το μαύρο κουτί των επόμενων εκλογών, έκλεινα το άρθρο μου υποσχόμενος να επανέλθω. Μόνο που δεν φανταζόμουν ότι θα χρειαζόταν να το κάνω τόσο σύντομα! Διότι εντωμεταξύ προέκυψε η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.

October 25, 2021February 6, 2022

Europe was once a club of liberal democracies. Not any longer!

Following the expansion of EU over the last seventy years, this infographic depicts the evolution, and relative decline, of Europe’s post-war liberal democratic rule. Back in the 1950s, and for three decades thereafter, all member states had solid liberal democratic governments. The Union was in fact meant to be an exclusive club of liberal democracies. But things did not turn exactly that way. Already by the 1980s, populism, an amalgam of democracy and illiberalism (hence, minimally defined as democratic illiberalism), won power in Greece and then flourished elsewhere, particularly in the southern and eastern parts of the continent. During and after the 1990s, nativist parties—those standing in opposition to migration, further European integration, and globalization—grew strong in most developed countries in western and northern Europe. Meanwhile in Eastern Europe—because of national and ethnic divisions, persisting state corruption, or both—most countries have failed to this date to produce solid and durable liberal democratic governments; instead, as shown by the four CEE countries included herein, most governments in this region stand today as exemplars of democratic illiberalism.

March 27, 2021May 17, 2022

A Typology of Parties in Contemporary Europe, 1990-2020

This infographic presents an original typology of political parties in contemporary Europe during the last three decades. It differentiates between seven clearly defined types of parties that are exclusive to each other while collectively including all currently significant parties. The seven party types are: Liberal, populist, nativist, nationalist, regionalist, secessionist, and antidemocratic. The infographic is interactive. If downloaded, you may click on the party acronyms and visit their respective official web pages for more information. Enjoy your exploration to Europe’s ever-changing party and party system landscapes; get your concepts and definitions right; learn how to differentiate populist from non-populist parties (in a per genus et differentiam way); puzzle out how governments are formed; and get a hands-on understanding of your own about the dynamics currently developing, as well as the directions European liberal politics is likely to take in the future.

To download the full infographic, interact with it, and even print it in high-quality and professional form, click on the button below.

Europe’s Parties: A TypologyDownload

March 20, 2021March 20, 2021

Πως φτιάχνεται η κεντροαριστερά

Δημοσιεύτηκε την Καθημερινή της Κυριακής, 28 Φεβρουαρίου 2021. Επίσης για την Κεντροαριστερά στην Ελλάδα, εδώ.

Στο προηγούμενο άρθρο μου σε αυτήν τη στήλη κατέληγα λέγοντας ότι, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, η δημιουργία ενός ισχυρού κόμματος της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα είναι μάλλον ανέφικτη. Για να δικαιολογήσω αυτήν τη γνώμη, εξηγούσα ότι υπάρχουν τρεις διακριτές πολιτικές κουλτούρες, κάθε μία με το δικό της ακροατήριο. Πρώτα, μια αντιδραστική προς τις μεταρρυθμίσεις κουλτούρα που χαρακτηρίζει έντονα την άκρα Αριστερά (όπως βέβαια και την άκρα Δεξιά, που όμως ασκεί στην κοινωνία συγκριτικά χαμηλότερη γοητεία). Κατόπιν μια, ας την πούμε κεντρώα, κουλτούρα που αντιστοιχεί σε ένα αριθμητικά μεγαλύτερο και πολιτικά μετριοπαθές κοινό που αντιλαμβάνεται την ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Και, τέλος, μια τρίτη συντηρητική κουλτούρα που βρίσκεται διάχυτη σε ευρέα κοινωνικά στρώματα με έντονες θρησκευτικές και εθνικιστικές ευαισθησίες. Προφανώς, λοιπόν, για να συσταθεί ένα ισχυρό κεντροαριστερό κόμμα, αυτό θα πρέπει πρώτα να κερδίσει το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών της κεντρώας κουλτούρας καθώς επίσης να προσελκύσει ικανό μέρος από μια ακόμη κουλτούρα. Εδώ βρίσκεται η δυσκολία του όλου εγχειρήματος. Διότι η κεντροαριστερά χρειάζεται αφενός μεν να ξεχωρίσει τη θέση της από την άκρα Αριστερά ενώ, αφετέρου, θα πρέπει να έλξει οπαδούς της θρησκευόμενης και εθνικιστικής κουλτούρας που βρίσκονται διάσπαρτοι στον πολιτικό χώρο.

Continue reading “Πως φτιάχνεται η κεντροαριστερά”

December 25, 2020December 27, 2020

Θετικά παράδοξα μιας αρνητικής χρονιάς

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής, 25 Δεκεμβρίου 2020

Η χρονιά που φεύγει δεν ήταν μια καλή χρονιά. Συχνά όμως, από αγκάθι βγαίνει ρόδο, όπως λένε, κι έτσι το κακό 2020 μπορεί στο μέλλον να φέρει και θετικές συνέπειες. Σκέφτομαι τρεις σημαντικές εξελίξεις που συνέβησαν στη χώρα μας μέσα στην χρονιά που φεύγει και οι οποίες, ίσως κάπως παράδοξα, μπορεί να φέρουν θετικά αποτελέσματα. Δύο από αυτές ξεκίνησαν από δυσμενή γεγονότα (πρώτα την πανδημία του κορωνοϊού και, σχεδόν ταυτόχρονα, τον συνδυασμό μεταναστευτικού και τουρκικής απειλής στο Αιγαίο) αλλά η αντιμετώπισή τους οδηγεί στην αναβάθμιση της κρατικής αξιοπιστίας, τόσο εντός της χώρας όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η τρίτη εξέλιξη ξεκίνησε από μια συγκεκριμένη θετική δράση, την ψηφιοποίηση του κράτους, η οποία εντέλει ίσως να επιφέρει το ισχυρότερο πλήγμα σε μία από τις κεντρικές παθογένειες του ελληνικού κράτους, δηλαδή τις πελατειακές σχέσεις και την διαφθορά του δημοσίου.

April 26, 2020September 5, 2020

Πώς μπορεί να ηττηθεί ο Ντόναλντ Τραμπ

συντομη απαντηση: ακριβως οπως ηττηθηκε ο λαΪκισμοσ στην ελλαδα

Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της Κυριακής, 26 Απριλίου 2020. Το κείμενο βασίστηκε σε αυτό το πρόσφατο άρθρο: “The pushback against populism: The rise and fall of Greece’s new illiberalism”.

Απομένουν περίπου 200 ημέρες μέχρι τις αμερικανικές εκλογές της 3^ης Νοεμβρίου και η πλεύση προς αυτές θα γίνει σε αχαρτογράφητα θολά νερά. Ανάμεσα στους αστάθμητους παράγοντες που πρόκειται να καθορίσουν το τελικό αποτέλεσμα θα είναι, ασφαλώς, η εξέλιξη της πανδημίας του κορωνοϊού στην Αμερική και οι επιπτώσεις της στην οικονομία της χώρας. Το δυσκολότερο όμως ερώτημα αυτών των εκλογών είναι άλλο: Με ποιόν τρόπο μπορεί να ηττηθεί ο λαϊκιστής Πρόεδρος της Αμερικής; Continue reading “Πώς μπορεί να ηττηθεί ο Ντόναλντ Τραμπ”

April 10, 2020April 11, 2020

How to beat populism: Theory validation

This post is a follow-up to a previous one on the theory of how to beat populism. Here’s the empirical validation of the theoretical points made with reference to the case of Greece. Like the previous post, this one is an extract from my recent essay “The Pushback Against Populism: The Rise and Fall of Greece’s New Illiberalism,” published in the Journal of Democracy 31:2, April 2020. Another post will follow with the lessons other countries may draw from Greece’s rich experience with populism.

We posited in the previous post that unraveling modern populism would require a chain of developments inverting those that brought populists to power in the first place. Following this logic, the line of developments leading to populism’s downfall should begin with a liberal leader who acts within a populist-ruled political system, but in opposition to it. Events in Greece during the period from January 2016 through July 2019 offer perhaps the best illustration that we have of how such a leader’s rise might play out in practice.

Continue reading “How to beat populism: Theory validation”