Greece’s major firsts in European and world politics since 1821.

February 27, 2020February 27, 2020

Greece’s major firsts in European and world politics since 1821.

For a Greek version of these (and more) firsts of modern Greece, see here.

1. Greece was the first of the lands of the Ottoman Empire in Europe to not only revolt against the Porte (this first goes to the Serbs) but also, in 1830, to win her independence as a national state (Serbia became an independent kingdom as late as 1878).

2. In 1844, Greece became the first European nation and second worldwide (only to the Kingdom of Hawaii) to grand electoral suffrage to all male Greek citizens with no income or other restrictions. For comparison, France and Switzerland introduced universal male suffrage in 1848, Germany in 1871, Austria in 1896, Spain in 1890, Italy in 1912, and the UK in 1918.

Continue reading “Greece’s major firsts in European and world politics since 1821.”

February 24, 2020February 26, 2020

Πόσες ιστορικές πρωτιές χωράνε σε 200 χρόνια εθνικής ιστορίας;

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής, 23 Φεβρουαρίου 2020, με τίτλο “Ιστορικές πρωτιές σε 200 χρόνια εθνικής ιστορίας”: https://www.kathimerini.gr/1066055/opinion/epikairothta/politikh/istorikes-prwties-se-200-xronia-e8nikhs-istorias

Η επερχόμενη επέτειος για την συμπλήρωση δύο αιώνων από την Επανάσταση του ΄21 αποτελεί θαυμάσια ευκαιρία για την απογραφή των ιστορικών περιστάσεων στις οποίες η χώρα πρωτοπόρησε σε σχέση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη ή και διεθνώς. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο για μια μικρή και όχι πλούσια χώρα σαν την δική μας, η Ελλάδα βρέθηκε συχνά στην πρωτοπορία ιστορικών εξελίξεων παγκόσμιας σημασίας – αν και όχι πάντα με θετικό για την ίδια αποτέλεσμα. Ας δούμε αμέσως, κατά χρονολογική σειρά, μια δεκάδα από τις πιο εντυπωσιακές πρωτιές της χώρας μας κατά τους δύο προηγούμενους αιώνες. Continue reading “Πόσες ιστορικές πρωτιές χωράνε σε 200 χρόνια εθνικής ιστορίας;”

February 13, 2020February 13, 2020

Populism trivia – 3

There was a time, not long ago, that really important scholars writing about the maladies of contemporary democracy, did not think in terms of populism. For evidence, none of the titles pictured above sitting side by side on my bookshelf even mentions the P-word in their indexes! What a difference from many of today’s authors who proclaim that “populism,” variably defined, is simply the kiss of death to democracy.

February 4, 2020May 7, 2021

Cat-dogs

This is part of a little series of posts that this blog is very fond of and which is dedicated to clear concepts. In a way, it is also my little act of homage to Giovanni Sartori (pictured above), who was one of the brightest lights I was lucky to encounter (and meet personally twice) on my early academic path. A first post was about what a concept really is, a second post was about good concepts, and a third about bad concepts. This fourth post is again about “bad” concepts and how they usually lead to faulty understandings of the world that surrounds us. In its present form, this is a (slightly modified) excerpt from my Populism and Liberal Democracy: A Comparative and Theoretical Analysis (Oxford: Oxford University Press, 2019). A fifth post will follow with concrete examples of real cat-dogs from the academic world.

Back in the early 1980s, in one of America’s great universities, Giovanni Sartori, an Italian professor of theoretical comparative politics and great logician, taught a class on research methodology. Already by his time, research in political science had begun to disregard qualitative methods and embrace quantitative ones instead, despite that same professor’s warning that words and concepts always trump numbers alone—but let us not drift from the original story. Continue reading “Cat-dogs”

February 2, 2020February 3, 2020

Ποιό είναι το μέλλον της ηγεσίας Τσίπρα;

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής, 2 Φεβρουαρίου 2020. Μπορείτε να δείτε το περιεχόμενο του άρθρου και σε μορφή photoblog εδώ.

Στις δημοκρατίες, η πολιτική ηγεσία είναι συνάρτηση τεσσάρων κυρίως παραγόντων: της φυσιογνωμίας του ίδιου του ηγέτη, της γενικότερης ιστορικής συγκυρίας μέσα στην οποία δρα, του πολιτικού και θεσμικού πλαισίου της χώρας της οποίας ηγείται, και των προτιμήσεων των ψηφοφόρων. Σε όσες δημοκρατίες διαθέτουν στέρεο θεσμικό πλαίσιο και λειτουργούν σε σχετικά ομαλές ιστορικές συνθήκες, οι ηγέτες δρουν ως εντολοδόχοι που προσπαθούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των πολιτών με τον τρόπο που εκείνοι θεωρούν καλύτερο. Οι δε ψηφοφόροι, ως εντολείς, ψηφίζουν ως ηγέτη εκείνον που θεωρούν ότι προσφέρει το καλύτερο πρόγραμμα για την ικανοποίηση των αναγκών τους. Continue reading “Ποιό είναι το μέλλον της ηγεσίας Τσίπρα;”