Δημοσιεύτηκε την Καθημερινή της Κυριακής, 28 Φεβρουαρίου 2021. Επίσης για την Κεντροαριστερά στην Ελλάδα, εδώ.
Στο προηγούμενο άρθρο μου σε αυτήν τη στήλη κατέληγα λέγοντας ότι, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, η δημιουργία ενός ισχυρού κόμματος της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα είναι μάλλον ανέφικτη. Για να δικαιολογήσω αυτήν τη γνώμη, εξηγούσα ότι υπάρχουν τρεις διακριτές πολιτικές κουλτούρες, κάθε μία με το δικό της ακροατήριο. Πρώτα, μια αντιδραστική προς τις μεταρρυθμίσεις κουλτούρα που χαρακτηρίζει έντονα την άκρα Αριστερά (όπως βέβαια και την άκρα Δεξιά, που όμως ασκεί στην κοινωνία συγκριτικά χαμηλότερη γοητεία). Κατόπιν μια, ας την πούμε κεντρώα, κουλτούρα που αντιστοιχεί σε ένα αριθμητικά μεγαλύτερο και πολιτικά μετριοπαθές κοινό που αντιλαμβάνεται την ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Και, τέλος, μια τρίτη συντηρητική κουλτούρα που βρίσκεται διάχυτη σε ευρέα κοινωνικά στρώματα με έντονες θρησκευτικές και εθνικιστικές ευαισθησίες. Προφανώς, λοιπόν, για να συσταθεί ένα ισχυρό κεντροαριστερό κόμμα, αυτό θα πρέπει πρώτα να κερδίσει το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών της κεντρώας κουλτούρας καθώς επίσης να προσελκύσει ικανό μέρος από μια ακόμη κουλτούρα. Εδώ βρίσκεται η δυσκολία του όλου εγχειρήματος. Διότι η κεντροαριστερά χρειάζεται αφενός μεν να ξεχωρίσει τη θέση της από την άκρα Αριστερά ενώ, αφετέρου, θα πρέπει να έλξει οπαδούς της θρησκευόμενης και εθνικιστικής κουλτούρας που βρίσκονται διάσπαρτοι στον πολιτικό χώρο.
